thoughts on (the lack of) faith

may mga naniniwala; may mga hindi naniniwala; may naiinis o naaawa sa hindi naniniwala; at may natatawa sa naniniwala.

naiintindihan ko kung paaanong ang paghihirap ng tao ay nagdadala sa kanya upang piliin kung maniniwala ba siya o hindi. mahirap nga namang maniwala sa isang kabutihan kung wala namang kabutihang nangyari sa iyo. paano aasa sa isang hindi kilala ang isang taong tinulungan ang kaniyang sarili upang umahon sa kung ano mang malalim na suliranin o kalungkutan.

ang hindi ko maintindihan ay kung bakit may mga taong marami namang maaaring ipagpasalamat, wala namang maaaring ikagalit, o basta lang masaya, ay mapipiling hindi maniwala. kayabangan siguro. o kaya'y ituturing nilang tamang pag-iisip. katalinuhan. convenience? how convenience. (inside joke.)

starting off with that mindset, having no faith due to practicality is rather stupid. i think it actually is otherwise. faith is actually practical. i think having faith is as practical as hearing from a friend off to some land far far away that s/he'll be there when you're in need. seeing religious practices as constraints is quite lazy. it's more rash than these generalizations and self-righteous thoughts i have.

but above it all, it's just sad. we must be fair though. we believe what we want to believe. otherwise, we don't believe.